jako istota podobna do Boga, należąca do królestwa wolności, człowiek powołany jest do ujawniania swojej twórczej mocy. jest to druga strona dwoistości natury człowieka, zwrócona nie ku odkupieniu, ale ku twórczości. autentyczna twórczość możliwa jest jednak tylko przez odkupienie. Chrystus stał się immanentnym ludzkiej naturze i to „uchrystusowienie” natury ludzkiej czyni człowieka twórcą podobnym Boga-Stwórcy.

jak udało mi się zrobić niezły przekręt [fragment pornoPolki]
…tego dnia w drzwiach na powitanie spotkałem prezesa. miał na sobie jak zwykle rasowy, biały kołnierzyk.
— jak tam panie na-ski? – zaczepił mnie z nijakim uśmiechem. konsternacja. nie wiedziałem, co powiedzieć: nie nazywam się na …ski. więc kiedy wezwano mnie przez sekretariat do Józka: marionetki pełniącej obowiązki red.nacz. pomyślałem: wróży na dwoje… i nie pomyliłem się. ze wzrokiem wbitym w blat i skurczony jak tchórzliwa glista Józek wycedził: i co ty teraz będziesz robił…
— a może będziesz mnie informował kto tam pyszczy…
— chcesz bym donosił na kumpli?
— może mógłbym ci jakoś pomóc…
byłem w szoku, nie dotarło całkiem do mnie. od rana nie czułem się dobrze, więc poszedłem do najbliższej knajpy na banię. tam zaczepił mnie facet. – jak tam panie na-ski? – zapytał. zatkało mnie. na lewym oku miał jakby bielmo albo «ślepy» kontakt.
— nie nazywam się na …ski.
— przepraszam. chodziło mi jak leci?
— jak leci? pyta pan o balast? – wyrzuciłem z siebie wkurwiony – kiedy ten dupek był tylko siedzącym w kącie sekretarzykiem, szczeknąłem mu, by uważał i nie spadł z krzesełka, więc kiedy wspiął się wyżej, nawet nie chcę wiedzieć jak, zaczął oczyszczać redakcję z robactwa i mnie wylał chuj na wstępie! a zanim to zrobił zaproponował bym został kapusiem: i co ty teraz będziesz robił? – zahip-hopował. boże! zaraz rzygnę. następną żołądkową proszę.
— co było na papierze?
— jakim papierze?
— który podpisałeś.
— niczego nie podpisałem.
— był jeszcze ktoś?
— nie. tylko ja i on.
— więc nie było świadków. zgodnie z kodeksem pracy nie jesteś zwolniony, możesz się wywinąć. jeśli będziesz na zwolnieniu, nie mogą cię zwolnić, no nie? – gość podał mi wizytówkę – tu masz numer. załatwia zwolnienia od zwolnień. to zaufana osoba – powiedział i poszedł. spojrzałem na kartonik: Ana Na-ski, specjalista chorób psychicznych… potem zadzwonił telefon: wzywano mnie przez sekretariat głosem stanowczym.
— po co? po awans? – zapytałem w słuchawkę. – proszę przekazać, prezesowi że właśnie się rozchorowałem…

prasłowiańskie demony, zwane zduszami, mogą żyć pośród nas niezauważone. drapieżnicy owi polują od czasu do czasu, by potem, już nasyceni zapaść w drzemkę trwającą nawet miesiące. ich metabolizm przebiega znacznie wolniej, ponadto energię potrzebną do przeżycia czerpią nie tylko z ciała ofiary, żywią się również jej duszą – stąd prawdopodobnie pochodzi ich nazwa. unikają światła, ponieważ są sługami Ciemności, napotkać ich można nocą, dzień zwykle spędzają ukryte, z dala od promieni słonecznych, w najgłębszym mroku piwnic, lochów, katakumb. zdusze napadają na ludzi, a każde miejsce jest ich pełne.

wampir jest najgwałtowniejszym pośród wszystkich zduszów. istnieją jego dwie, żyjące pośród ludzi odmiany: wąpierz i wąpij-płetnik. wąpierz w ludzkiej postaci jest nad wyraz żywotny, rumiany, grubokościsty, upiornie wesołkowaty, lubiący picie, jedzenie, surowe mięso w pokarmach. skórę ma nienaturalnie czerwoną, policzki i czoło wiecznie lśniące, brwi zrośnięte, gęste, spojrzenie oczu jaskrawe i przenikliwe, czartowskie. wąpierz ukazując swoje prawdziwe oblicze demona, przybiera postać bestii. jego ręce zmieniają się w krogulcze szpony, ludzka twarz przybiera pozór byczego łba o szerokich nozdrzach, spomiędzy warg wyrastają mu zakrzywione, mocarne kły. usta wąpierza przybierają wtedy kształt ryja, którym chłepce on krew rozerwanych kłami ofiar. w dzień można by go wziąć za zwykłego, dumnego człowieka…

chociaż wszystkie wampiry działają w nocy a dzień spędzają w ukryciu przed światłem i słońcem, wąpierz i w dzień nie śpi i nie kryje się, a nocą staje się zupełnym potworem. zawsze zanim zabije swą ofiarę, gwałci ją brutalnie, kaleczy, obdziera ze skóry…
wąpij ma zupełnie inne cechy niż wąpierz. spędza dzień w samotności, nie wychodzi na światło, przebywa w zamkniętych pomieszczeniach. nie jest gwałtowny, nie jest szybki, głośny, ni towarzyski. jest odludkiem i milczkiem. odzywa się tylko półsłówkami, jest niegościnny i zamyka się w progach swego domostwa odgradzając się od świata. tam cierpliwie czeka na swe ofiary. wąpij ma taką właściwość, że przywabia ku sobie ludzi z dużej odległości. czyni to, roztaczając wokół swej siedziby aurę powabu – niczym pająk, zastawia pułapkę ze sprytnie splecionych sieci uroku, tajemnicy i niesamowitości, która kusi, nęci, zachęca do zgłębienia i rozwikłania jak każda zagadka. stąd jego ofiarami padają butni śmiałkowie i ludzie wścibscy, lub głupi i nieświadomi. wąpij ma wygląd kruchy i wiotki. jest chudy, wysoki i przygarbiony. pierś ma zapadłą, ręce długie, dłonie smukłe, palce zakończone długimi paznokciami. policzki jego są szczupłe, obleczone niemal przejrzystą skórą, pod którą widać pulsujące słabo żyłki i tętnice. czasami skóra jego ma odcień żółty, bardziej trupi.

wąpij-płetnik najczęściej jest łysy, a zawsze brak mu owłosienia pod pachami i na łonie. uszy ma odstające, duże i suche. na ciele posiada przeważnie sine znamię. zęby wąpija są rzadkie, siekacze trójkątne, a kły wyjątkowo długie, uformowane na kształt szpil, którymi wkłuwa się on w ciało ofiary i wypija krew prosto z żyły. kły owe rosną nocami. niekiedy są zaopatrzone w otwory, którymi wąpij wsącza w ofiarę jad. jad wąpija nie tylko znieczula przy ukłuciu, ale i zniewala, odurza ofiary tak, że przestają się bronić. wąpije czasami obcują cieleśnie ze swymi ofiarami…