Nic przeciwko przepisywaniu leków psychotropowych, jeżeli życie obarczone jest za dużym cierpieniem, lecz dawać Prozac dzieciom, by usunąć obawy rodziców spowodowane ich smutkiem albo Ritalin, kiedy rozrabiają lub wydają się nadaktywne, myślę że odpowiada to bardziej potrzebom rodziców, którzy chcą widzieć swoje dzieci brykające wtedy gdy jest im to miłe albo grzeczne i ciche, gdy po powrocie z pracy niczego innego sobie nie życzą niż wyzerowania problemów, w najwyższym przypadku tego, co zwykle nazywamy „daniem spokoju”.
   Opuszczone przed telewizorem, bombardowane okrutnymi scenami dzieci (oblicza się, że średnio podczas trzygodzinnej telewizyjnej sesji można być świadkiem dziesięciu zabójstw) pozbawione, bo nie zdążyły jeszcze ich nabyć, koniecznych mechanizmów do emocjonalnego przetrawienia samotności łatanej inwazyjną medialną papką – oczywiście że w takiej sytuacji dzieci stają się smutne, a wtedy elegancka kapsułka Prozac, by je rozruszać, uczynić żywszymi jak również, nie wiadomo dzięki jakiemu równaniu, bardziej inteligentnymi. Jednak głębia dziecięcej duszy pozostaje niepewna. Przenikający je na wskroś stan opuszczenia, bez nadziei emocjonalnie ugruntowanej we wiarygodnym kontakcie, nie pozwala im uformować owego ciepłego zalążka, który jeśli dobrze utwierdzony w dzieciństwie, jest najlepszą obroną przed pułapką depresji.
   Lecz czym jest depresja? Jest stanem duszy pojawiającym się gdy otaczający nas świat nie ma nam więcej nic do powiedzenia, a świat wyobraźni, ten z naszych snów i zamierzeń, milknie owinięty ciszą tak głęboką i nieprzeniknioną, by uniemożliwić nawet najbardziej nieśmiałe spojrzenie w przyszłość.
   Zrozumiałe, że taki stan może pojawiać się w wieku dojrzałym i podeszłym, kiedy teraźniejszość powtarza monotonię już przeżytego, a przyszłość wydaje się przyjmować nierzadko rytm nieodwracalnej przeszłości. Lecz jeśli dotyka on dzieci, które nie mają przeszłości do wspominania a tylko przyszłość do rozwinięcia, albo młodzieży, która w całym rozgardiaszu jakim się otacza, nie znajduje motywu by dalej żyć z usprawiedliwioną ich wiekiem odrobiną uciechy – to naprawdę robi wrażenie.4
   W takiej sytuacji niepokoi bardziej nie to, że amerykańska agencja farmakologiczna autoryzowała użycie Prozacu w kuracji dzieci i młodzieży w depresji, lecz czytaj dalej »

przesuń się poza noc i dzień, zaciśnij w garści przestrzeń i czas, zanurz się w kosmicznej harmonii, odepchnij zamieszanie i niepewność. tłum ludzi trudzi się i łapie zadyszkę, święty jest sobie prosty i próżny. kontempluje dziesięć tysięcy lat, a te tworzą jedną całość; wszystkie dziesięć tysięcy stworzeń akceptuje go, w ten sposób zbierają się razem.
   skąd wiem, że kochać życie to nie błąd? skąd wiem że nienawidzić śmierć, to nie postępować niczym młodzieniaszek, który zagubił się i nie wie jak wrócić do domu.
   piękna Khi, córka strażnika granicy Ai, znalazłszy męża w państwie Khin płakała i zalewała się łzami, aż zamókł jej kołnierz sukni, lecz po tym jak dotarła do królewskiej rezydencji i dzieląc alkowę z królem zjadła mięsa zwierząt roślinożernych, zawstydziła się, że płakała.
   skąd wiem że ten kto umarł, nie wstydzi się swego przywiązania do życia? jest taki kto śni o zabawie, a o poranku marudzi i płacze; jest i taki kto we śnie lamentuje i płacze, zaś o świcie wyrusza na łowy. śniąc nie wiemy, że śnimy, a czasem śnimy, że śnimy; tylko po przebudzeniu wiemy, że byliśmy we śnie. i tylko przy okazji wielkiej pobudki dowiemy się, że wszystko to, nie było niczym innym jak snem. głupcy sądzą, że są na jawie i że wiedzą dokładnie czy książętami są czy owczarzami. cóż za nieprzydatna pewność! przecież ty i ja śnimy. a snem również, że mówię, że śnisz.

   Pierwszą przesłanką za wegetarianizmem jest ta etyczno-filozoficzna opierająca się na holistycznej koncepcji Wszechświata, w którym wszystkie żywe istoty są połączone między sobą i gdzie z dobrego samopoczucia i zdrowia jednego wypływa i wyrasta dobre samopoczucie drugiego. Nie jest to wyłącznie animalistyczny wątek, o czym można by błędnie sądzić, lecz nawiązuje do dużo szerszej i głębszej koncepcji jaka opisuje świat za pomocą fraktala zdolnego ukazać w każdej swej najmniejszej części „pełny i nieskończony” obraz całości.
   Filozoficzne podstawy podejścia wegetariańskiego mogą zatem zostać umiejscowione w głębokiej świadomości owego nieskończonego podobieństwa oraz w percepcji równowagi utrzymującej przy życiu planetę zamieszkiwaną przez człowieka.* Wynikiem takiej holistycznej koncepcji świata jest porzucenie antropocentrycznego widzenia oraz interpretacji rzeczywistości.
   Przesunięcie człowieka ze środka świata na pozycję równą innym istotom żywym, sprawia że te nabierają godności i znaczenia; tak oto zmiana paradygmatu w prosty i naturalny sposób pozwala poczuć się częścią uniwersalnej wspólnoty i zająć się tym, by pozostała w równowadze.