make it real, Müller
ofiara interwencji
stali w trójkę przed nocnym barem. jeden zagadał do mnie arabskim dialektem…
— nie rozumiem cię bratku – odpowiedziałem po polsku. w pewnym sensie nieźle mu odparowałem, bo ta jego gadka, była niewątpliwie zaczepką, lecz popełniłem błąd. wygadałem się, że jak on i jego dwaj kumple, jestem tutaj obcy. to go zaskoczyło. i stał się czujny.
— Albanese? – zapytał.
— no. Polacco.
to był błąd do kwadratu. nie sądziłem; przyznałem się z naiwności: przecież Polacy to dobrzy ludzie cierpiący za miliony, za co należy im się pocałunek w zadek, a nie dostają – można się poużalać i upomnieć szacunku… niestety Marokańczyk spoza naszego kręgu kulturowego, zareagował na moje słowa, jakbym dał mu w twarz. nagle skoczyło ciśnienie, „kurz zawibrował w powietrzu” i zrobiło się niebezpiecznie. lepiej było, jak chciał, zostać Albańczykiem.
— Polacy to zbiry – wypluł przez zęby po włosku.
porko dio! w ustach Marokańczyka zbir znaczy menda… zbiry to karabinierzy, policja i inne służby porządkowe. szwajcarzy papiescy też. tacy Marokini spod nocnego baru zbirów nienawidzą, mają swoje powody, więc kiedy dowiedział się, że nie chroni mnie immunitet obywatela Republiki, mógł wyjąć kosę. nie było świadków.
wtedy naprawdę wkurwiłem się na polityków robiących sobie wzajem lody w podzięce i na tych co wpierdolili mnie w iracką paranoję! bo pewnie poszło o polski kontyngent, bo czym nagle Polacy zarobili na taką opinię wśród arabów. przecież wcześniej Marokańcy nie mieli wontów. mówiłem skąd jestem i grudę dostawałem taniej… cholerny polski mesjanizm! – kląłem – i tandetna katolicka duma narodowa, która każe Polakom zawsze wtykać kurwanosa!
to mnie chyba ocaliło, bo tamci, chociaż nie rozumieli, poczuli, że jestem szczery.
— sono clandestino anch’io – zakończyłem hasłem i trafiłem w dychę, bo ten najbardziej zadziorny wyszczerzył zęby w uśmiechu. na moment stałem się jednym z nich. a mogłem być trupem. dalej »
10.02.07 @ 17:34 |
powiastki :»
