Rurka, dętka, pompka Rurka wrzynała mu się w bark. Bolało całe ramię. Od czasu do czasu dawał sobie ulgę, stawiał go na ziemi i prowadził, ale tylko kawałek, bo obawiał się, że ponadrywa dętki. Bez powietrza, guma nie przylega jak należy, naciąga się, trze, drze i skończyć może w strzępach. Dlatego co kilkanaście kroków zarzucał rower na drugi bark i niósł dalej. Zrobię skrót. — Przez park. Zaszeleściły chaszcze. Zza drzewa wychynął przygarbiony cień, ciemniejszy był od nocy. Wlazł na środek ścieżki. Stanął oślizły. Przedreptywał. Ten z rowerem wydłużył krok. — Zatrzymaj się. — Czego? – minął go nie zwalniając. – Nie mam drobnych – poczuł, że cień przyczepił się i w zawirowaniach podąża za nim. — Zwolnij. — Nie ma po co – złapał mocniej rower. Nie miał pompki, którą mógłby się bronić. — Masz papierosy? — Nie palę. Odbij – stwórz przyskoczył bliżej. — Ty! – groźnie. – Ile masz lat, że tak mówisz? — 33. — Jezu. Jesteś starszy ode mnie. Cień rozwiał się i znikł za jednym z mijanych drzew. Rurka wrzynała mu się w bark.