uśpiona komórka

partyzantka

już miałem uchylić drzwi by wyjść, gdy z sąsiadującej z toaletą kuchni dobiegł ściszony głos…
— …Polak. jest podobno dziennikarzem.
zawahałem się. o kim mowa? o mnie? nadstawiłem ucha. ściszony głos kontynuował.
— mam wrażenie że… że to niezupełna prawda. radzę nie mówić przy nim za dużo.
— a skąd on się w ogóle wziął?
— bywa tu od lat. ma znajomych. zwykle przyjeżdżał na dłuższe wakacje. tym razem wynajął mieszkanie i powiedział że zostaje, że nie wraca… zapytałem go żartem: zabiłeś kogo czy co? niby się zaśmiał, a potem przy innej okazji napomknął, że czeka na kasę z Polski, że powinien już był ją dostać…
— ciekawe za co?
— rozumiesz… niby normalny z gość, ale lepiej uważać. to może być uśpiona komórka…
zatkało mnie. że co? że niby jestem z wywiadu? я пиердоље! takiej opinii o sobie się nie spodziewałem.
przewietrzyłem płuca, by ochłonąć i wyszedłem z toalety.
w pokoju rozmowa toczyła się swoim torem, lecz ja straciłem dla niej zainteresowanie. nawet przestałem być głodny. skręciłem papierosa, chociaż od kilku dni próbowałem rzucić palenie i usiadłem w kącie na kanapie. przeglądałem album fotografii obserwując osoby wychodzące z kuchni, ponieważ nie byłem pewny, do kogo należał ten podsłyszany szept…
najpierw wyszły dwie koleżanki z talerzami, za nimi z resztą gotowej kolacji pojawiło się czterech kolegów. dwóch z nich, jak się nie mylę, należy do pewnej radykalnej alterglobalistycznej frakcji. to prawdopodobnie byli oni. fakt, pracowałem raz z jednym, i wtedy mogłem się wygadać o „tej kasie z Polski”. nieważne. agentem nie jestem, niech sobie myślą co chcą, che me ne frega* … zresztą zapraszają do stołu, na którym wszystkiego w bród. dobrobyt.
nalałem sobie wina… fajny jest ten włoski zwyczaj wspólnego jedzenia, można czasem, nawet często popróbować rarytasów… wygląda to tak, że znajomi, nawet kilka razy w tygodniu, umawiają się na kolację, na zmianę: raz gotuje się u jednego, innym razem u drugiego, potem u trzeciego, czwartej, piątej i tak dalej w ramach szeroko rozumianej „rodziny”. w Polsce z tym się nie spotkałem, co nie znaczy, że tego rodzaju społeczne zjawisko nie występuje… w Polsce, myślę o Karakowie i o moim tamtejszym towarzystwie, które spotyka się raczej w knajpie, przy wódce, a jeżeli ktoś jest głodny to biegnie do Turków po kebaba :> tutaj w Genui jest inaczej. tutaj przede wszystkim wspólnie się jada… podoba mi się to, zwłaszcza że przy okazji można zapoznać się z kulinarnymi odmianami, bo Sycylijczyk poczęstuje czymś innym niż Calabrese, gość z Neapolu, czy Romano. dzisiaj jemy po genueńsku, więc jest pesto con le trofie fresche z ziemniakami i fasolką szparagową.
nałożyłem sobie na talerz. wyśmienite, chociaż zatrute tym co o sobie usłyszałem… me ne frega, ale jeśli ta absurdalna opinia się rozpowszechni, przestaną mnie zapraszać, więc… dołożyłem sobie, póki mogę :>
po kolacji towarzystwo dosyć szybko się rozeszło. wracałem do domu sam, bo nikt nie szedł w moją stronę. lało, a ja dalej bez parasola. nastawiłem kołnierz płaszcza, naciągnąłem beret na uszy i jak Harrison Ford w filmie Blade Runner ruszyłem w deszczu przez zaułki.
niesamowite. stara Genua doprawdy przypomina miasto z tego filmu… tak mi się wydaje, bo pomyślałem przed chwilą o Łowcy androidów… ale dlaczego o nim pomyślałem? bo Genua wygląda jak tamto miasto? niezupełnie… o Łowcy pomyślałem również dlatego, że jestem ponoć agentem… jestem tylko ponoć, a mogłem być prawdziwym. miałem okazję zostać. na jednej z uniwersyteckich konferencji, kiedy brałem jeszcze w nich udział, tuż po moim wystąpieniu, na korytarzu, dwóch panów w płaszczach próbowało mnie zwerbować. odmówiłem, uciąłem rozmowę, lecz pozostałem w lekkim szoku bo :> agenci, służby specjalne… niby istnieją, ale jakoś tak fantomatycznie, a tu z nagła dwóch realnych gości namawia mnie do współpracy… im wtedy chodziło o Rosję, bo tym zajmowałem się na uniwersytecie, ale przecież taka sama propozycja mogłaby pojawić się odnośnie Italii. chyba bym się nadawał :> Marokańczyk od parasoli wziął mnie za zbira, a dzisiaj alterglobaliści… widocznie mam odpowiednią gębę.
wszedłem do mieszkania. przez uchylone w kuchni okno dobiegał z podwórka podniesiony głos. stawiając czajnik na gaz zerknąłem kto to tak głośno przekazuje przez telefon informacje w kompletnie dla mnie niepojętym języku…
na schodach, pod daszkiem i z aparatem przy uchu stał elegant z Senegalu, ten w czerwonym dresie. spojrzałem na zegar. godzina była jeszcze wczesna, więc by nie wypaść gorzej, obudziłem moją uśpioną komórkę i… zadzwoniłem do mamy :>

* co mnie to obchodzi…
  • facebook

inne losowo wybrane posty

reaguj/react