Ki Hsing-tsu szkolił królowi koguta do walki. po dziesięciu dniach król zapytał go, czy kogut jest już gotowy.
   — jeszcze nie – odpowiedział Ki Hsing – jest bezczelnie arogancki i pewny siebie.
   minęło następne dziesięć dni i król ponowił pytanie. – jeszcze nie – odpowiedział mu Ki Hsing – kogut reaguje na cienie i echa.
   po kolejnych dziesięciu dniach król zapytał znowu. – jeszcze nie – usłyszał. – ma wojownicze spojrzenie i choleryczny temperament.
   po następnych dziesięciu dniach na pytanie króla mistrz Ki Hsing odpowiedział – teraz tak. nie porusza się nawet, gdy obok pokrzykuje inny kogut. patrząc na niego wydaje się być z drewna. jego indywidualna perfekcja jest zupełna. kogut, nie taki jak on, nie odważy się stawić mu czoła i ucieknie.

   Badania naukowe dwudziestego wieku zniosły granicę biologiczną między człowiekiem a zwierzętami, eliminując w ten sposób każde możliwe sztampowe usprawiedliwianie teorii gatunkowych z pretensjami do ustanawiania wyższości człowieka i jego panowania nad resztą żywych stworzeń.
   Zapoczątkowało to zmianę kulturową jaka doprowadziła do stopniowego rozpuszczenia wyraźnej linii podziału między ludźmi a zwierzętami prowadząc do zastąpienia antropocentrycznej wizji świata, biocentryzmem, gdzie człowiek nie jest więcej koroną stworzenia predysponowaną do „porządkowania” całej planety i wykorzystywania reszty jej mieszkańców na użytek i ku własnej przyjemności. Rozwój nauki jaki pokazał, że człowiek jest najzwyczajniej jednym ze elementów /komponentów/ biosfery stanowi punkt zwrotny myślenia filozoficznego mniej więcej od lat siedemdziesiątych zeszłego wieku, wraz z narodzinami myśli animalistycznej ugruntowanej na koncepcji sprawiedliwości. Już nie tylko na poglądach typu empatycznego czy uczuciowego, lecz na nowym pojęciu równości i sprawiedliwości. Ujmując w skrócie, można powiedzieć, że myśl animalistyczna opiera się na przekonaniu, że zwierzęta doświadczają tak samo przyjemności i bólu, dlatego muszą koniecznie wejść w sferę etycznych rozważań.
   Wśród licznych filozofów pracujących nad rozwojem tej koncepcji, na jej kształt w największym stopniu wpłynęli: Peter Singer i Tom Regan.
   Peter Singer w swych rozważaniach wychodzi właśnie z twierdzenia, że zwierzęta tak jak człowiek doświadczają cierpienia, by później przeanalizować ową przypadłość z punktu widzenia doktryny utylitarystycznej.*
   To co Singer wprowadza nowego, dotyczy równego traktowania interesów wszystkich podmiotów uczestniczących w określonym działaniu /akcji/. Prowadzi go to do stwierdzenia że: „Wszystkie zwierzęta są równe” i że podpadają pod ogólną kalkulację skutków działań, ponieważ dokładnie tak jak ludzie, są w stanie doświadczać bólu i przyjemności. czytaj dalej »

ten kto wie jak szanować życie, nawet jeśli jest bogaty i wysoko postawiony, nie szkodzi sobie pożywieniem, a jeśli jest biedny i poniżony, nie niszczy swego ciała dla zarobku – ludzie obecnej epoki nie zważają na to, chcąc zagwarantować sobie wysoką pozycję czy ubiegając się o ważną funkcję. a szkodzić z lekka własnej osobie w obliczu zysku czyż nie jest deprawacją?
   przez trzy pokolenia obywatele Yüeh skazywali na śmierć swoich książąt, dlatego syn króla o imieniu Szou, bojąc się podobnego losu, uciekł i tak państwo zostało bez księcia. wielu ludzi szukało Szou długo i bezskutecznie, aż wreszcie wyśledzono go w Czerwonych Jaskiniach.
   Szou nie chciał wyjść, więc obywatele Yüeh wygonili go dymem z piołunu i zaprowadzili do karety. Szou wsiadł, a łapiąc się sznura wniósł oczy ku niebu i westchnąwszy powiedział:
   — cóż za książę z księcia! nie możecie zostawić mnie w spokoju?
   syn króla o imieniu Szou nie bał się tak bardzo być księciem, ile raczej kłopotów jakie z tego wynikały. o takim jak on można powiedzieć, że nie wyrządziłby szkody swojemu życiu nawet za cenę królestwa: to właśnie dlatego obywatele Yüeh chcieli go za księcia.